Hoe gaat het?

Grappig genoeg stellen we deze vraag spontaan aan elkaar wanneer we elkaar ontmoeten. Meestal is het antwoord dat het goed gaat. Maar wat zo bijzonder is van deze vraag en antwoord is dat het vaak niet eens gemeend is.

Hoe vaak stel jij deze vraag omdat je echt wilt weten hoe het gaat met de ander? Het is gewoon een uitspraak. Wat dan verassend grappig kan zijn is wanneer men plotseling hun heel levensverhaal begint te vertellen, je zelf weet dat…als je eerlijk bent, hun levensverhaal jou helemaal niet interesseert. Vooral wanneer het een enorme klaagzang blijkt te zijn.

Dus waarom doen we dat? Waarom stellen we deze vraag uit gewoonte en niet uit gemeend medeleven? En waarom geven we een antwoord dat vaak ook niet gebaseerd is op waarheid?

U had waarschijnlijk een diepzinnig antwoord verwacht in dit artikel? Helaas is er geen eenduidig diepzinnig antwoord kort genoeg om in een klein artikeltje te beschrijven. Maar als u interesse heeft in dit antwoord kunt u altijd contact opnemen met IES om een innerlijke reis te maken hierover.

Want dit voorbeeld lijkt heel normaal en onbelangrijk maar de manier waarop wij als mensen nu langs elkaar leven geeft aan hoe wij in feite heel comfortabel zijn geworden met het niet verbonden zijn met elkaar. Ons gebrek aan interesse zegt iets over de wijze waarop wij met anderen omgaan en dat wij tegelijkertijd ook niet verwachten dat anderen gemeend met ons omgaan.

En als we ervanuit gaan dat onze uiterlijke situatie een weerspiegeling is van onze innerlijke toestand, dan zegt deze eenvoudige en onbewuste vraag en het antwoord daarop wel veel over ons als gemeenschap.